ΑΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ

Παιδικότητα. Μία λέξη χίλιες προσωπικές ερμηνείες, χίλιες αναμνήσεις.

Ποιος από εμάς ακούγοντας αυτή τη λέξη κάπου, κάποτε δεν έχει αναπολήσει στιγμές της παιδικής του ηλικίας. Ποιος δεν έχει χαθεί για λίγο στο χρόνο θυμούμενος μία μέρα στο πάρκο, στην παραλία, στο σπίτι ενός φίλου. Ποιος δεν έχει ευχηθεί έστω και μία φορά να μπορούσε να γυρίσει το ρολόι πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Οι σκέψεις για την παιδικότητα μας μπορεί να είναι πολλές και διαφορετικές για τον καθένα, όμως όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή, την ελευθερία και την ξεγνοιασιά -ή την ανάγκη αυτής.

Καλώς ή κακώς είναι χρόνια που μας σημαδεύουν και αποτελούν ένα πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο για εμάς, καθώς και την αφετηρία για να χτίσουμε τη μελλοντική μας ταυτότητα. Πολλές φορές μάλιστα, ανατρέχουμε σε αυτά και τα χρησιμοποιούμε ως γνώμονα για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά των δικών μας παιδιών, είτε ως γονείς, είτε ως παιδαγωγοί.

Όλα αγωνιούν να μεγαλώσουν, στα παιχνίδια ρόλων υποδύονται τους ενήλικες φορώντας τα ρούχα μας, σκέφτονται μανιωδώς τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Ποδοσφαιριστής ή πυροσβέστης; Δασκάλα χορού ή κομμώτρια; Μακάρι να μπορούσαμε να τους εξηγήσουμε πως η παιδική ηλικία θα είναι η πολυτιμότερη ηλικία της ζωής τους, πως η ενηλικίωση κουβαλά μαζί της ένα σωρό ευθύνες και υποχρεώσεις. Δεν μπορούμε όμως, για αυτό με τη μία ή την άλλη ιδιότητα, ας τους χαρίσουμε τα παιδικά χρόνια της καρδιάς μας, αυτά που ζήσαμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε. Ας τα αφήσουμε ελεύθερα να επιλέξουν τα ρούχα και το φαγητό τους.

Ας τους παραχωρήσουμε μπογιές και ένα τοίχο στο σπίτι για να εκφραστούν δημιουργικά. Ας τους δώσουμε την επιλογή να φτιάξουν ένα παζλ, αν δεν θέλουν να παρακολουθήσουν την αφήγηση ενός παραμυθιού στην τάξη.

Ας σκεφτούμε λοιπόν σαν παιδιά και ας τους προσφέρουμε υλικά και περιθώρια για πειραματισμό και έκφραση συναισθημάτων άνευ όρων. Μπογιές και πινέλα για ζωγραφική, αλεύρι και ζάχαρη για μαγειρική, χώμα και γλαστράκια για κηπουρική…ό,τι πιστεύουμε πως θα εξιτάρει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα τους. Μπορεί να είναι ένα δύο απλά υλικά, θα οδηγήσουν όμως σε ένα αριστούργημα.
Σίγουρα τα όρια είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία και την αυθαιρεσία και σίγουρα πρέπει να υπάρχουν.

Αλλά όχι μόνο αυτά. Να δώσουμε χώρο και χρόνο στην έκφραση της παιδικότητας και της ανεμελιάς, στην ελευθερία της προσωπικής επιλογής των παιδιών μας ακόμη και για μικρά πράγματα. Είναι βέβαιο πως όλα αυτά τα ερεθίσματα προς τα παιδιά θα αποφέρουν καρπούς και θα δώσουν στο μέλλον τη θέση τους σε μία δυναμική, εφευρετική προσωπικότητα με κριτική σκέψη, ανεξάρτητη από προσκολλήσεις και προκαταλήψεις.
Εν τέλει, ας τους χαρίσουμε γέλια και χαμόγελα, ας είναι περήφανα για τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους. Στο κάτω κάτω όλοι αυτό δεν επιζητούμε;