Skip to main content

ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Ας μην σπαταλήσουμε άλλο χρόνο. Χρόνο δικό μας. Χρόνο που μας ανήκει δικαιωματικά και τον ξεχάσαμε σε περασμένα θέλω και ανάγκες.
Ας σταθούμε λίγο στο τώρα.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές, τις οποίες ομολογώ πως μπορώ με ευκολία να ανακαλέσω, που φίλοι, συνεργάτες, οικογένεια αλλά και εγώ η ίδια αναζητούσαμε  λίγο προσωπικό χρόνο. Χρόνο ελεύθερο, που θα μπορούσαμε να χαρίσουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια να κοιτάζουμε το ταβάνι χωρίς τύψεις, να ακούσουμε μουσική, να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο ή να κοιμηθούμε μέχρι λίγο πιο αργά. Χρόνο ελεύθερο, που θέλαμε να αφιερώσουμε στους αγαπημένους μας.  Χρόνο ελεύθερο, που θα μας επέτρεπε να παίξουμε με τα παιδιά μας. Να τα ακούσουμε, να τα μάθουμε, να τα παρατηρήσουμε. Ψάχναμε με αγωνία λίγες κλεφτές στιγμές ώστε να μάθουμε λίγο καλύτερα τους δικούς μας. Τους γονείς, τους συντρόφους, τα παιδιά μας. Ο χρόνος όμως έτρεχε. Και εμείς τον κυνηγούσαμε. Άραγε τον φτάσαμε ποτέ;

Εκείνη την Τρίτη λοιπόν, δόθηκε η εντολή. Τα σχολεία έκλεισαν. Την Τετάρτη οι παιδότοποι, την Πέμπτη τα γυμναστήρια, την Παρασκευή τα καφέ, τα μαγαζιά…και οι περισσότεροι μείναμε στα σπίτια μας. Σχεδόν απόλυτα φυλακισμένοι. Σχεδόν απόλυτα ελεύθεροι. Τι παράδοξο;

Πρώτοι επισκέπτες; Ο θυμός, ο φόβος, η θλίψη, η αγωνία. Θυμός για όσους βγαίνουν έξω και δεν μένουν σπίτι τους ώστε να τελειώνει το βασανιστήριο λίγο πιο γρήγορα. Για τα παιδιά που φωνάζουν, γκρινιάζουν, χοροπηδούν. Για τους συντρόφους και για τις ειδήσεις. Φόβος για την υγεία τόσο την δική μας όσο και των δικών μας ανθρώπων. Φόβος για το τώρα και για το μετά. Φόβος για το άγνωστο και για όσα αυτό θα φέρει. Ξαφνικά, είμαι υποχρεωμένος να αλλάξω συνήθειες. Μεγάλη κουβέντα η υποχρέωση τελικά. Έπειτα η θλίψη. Θλίψη για τα σχέδια που κάναμε καιρό τώρα, για τα όνειρα μας που μπαίνουν σε αναμονή, για τα δύσκολα που φανταζόμαστε πως θα έρθουν. Τελευταίος επισκέπτης…το άγχος και η αγωνία. Τι θα γίνει; Τι θα συμβεί; Πότε θα τελειώσει; Πόσος πόνος θα έρθει;

Όλα αυτά, φυσιολογικά. Δεν γίνεται να μην τα βιώσεις. Κανείς δεν ξεφεύγει από τους απρόσκλητους αυτούς επισκέπτες. Είναι εδώ, μαζί μας. Πίστεψε με όμως, έχουμε δύο επιλογές. Μπορούμε να τους κρατήσουμε μπροστά μας και να τους επιτρέψουμε να μας κόβουν τη θέα. Είτε μπορούμε να τους τοποθετήσουμε δίπλα μας. Δεν θα ήταν ανθρώπινο να μην υπάρχουν. Δεν θα είχε καν νόημα. Ας προχωρήσουμε μαζί με τους επισκέπτες των ημερών και ας νικήσουμε για πρώτη φορά, έχοντας τον χρόνο με το μέρος μας, τους εαυτούς μας. Ας είμαστε θετικοί, αισιόδοξοι και ήρεμοι.

Είναι τεράστιο και πολυτελές δώρο να μπορούμε να μείνουμε με τους εαυτούς μας. Να αντέξουμε ακόμα κι εκείνα που πιθανόν δεν αντέχονται. Ας δώσουμε χρόνο σε εμάς. Ας μας μάθουμε. Ξαφνικά, έχουμε χρόνο να μείνουμε στο σπίτι. Στο σπίτι μας, όπου μας δίνεται η πολυτέλεια να είμαστε ο εαυτός μας. Να χορέψουμε, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε χορό. Να τραγουδήσουμε, ακόμα κι αν είμαστε παράφωνοι. Να κυκλοφορούμε για παραπάνω από δύο μέρες αποκλειστικά με τις πιτζάμες. Ξαφνικά, έχουμε χρόνο να βαρεθούμε. Και αυτό είναι εντάξει. Είναι εντάξει να δούμε ταινίες και σειρές για ατελείωτες ώρες. Είναι εντάξει να μην κάνουμε τίποτα. Ξαφνικά, είναι εντάξει να κοιμόμαστε. Ξαφνικά η πολυτέλεια έγινε καθημερινότητα. Έγινε ανάγκη. Ήρθε, για να μας θυμίσει πως οφείλουμε να μάθουμε στον εαυτό μας τι σημαίνουμε για εμάς τους ίδιους. Ήρθε άπλετος χρόνος για να μάθουμε τις συνήθειες των δικών μας. Άραγε τι αγαπάνε πραγματικά εκείνοι; Άραγε τι τους κάνει να χαμογελάνε; Πως είναι άραγε να έχουν κι εκείνοι το δικαίωμα να έχουν ελεύθερο χρόνο; Ο χρόνος ξαφνικά σταμάτησε να τρέχει γρήγορα. Υπάρχει χρόνος να περιποιηθούμε τον εαυτό μας, να μείνουμε στο κρεβάτι και να στριφογυρίζουμε, να φτιάξουμε καφέ και να τον απολαύσουμε στο μπαλκόνι. Υπάρχει χρόνος να παίξουμε με τα παιδιά μας, να τους διαβάσουμε παραμύθια, να κοιτάξουμε τους δικούς μας στα μάτια. Ξαφνικά υπάρχει χρόνος…

Ας μην γκρινιάζουμε λοιπόν. Ας καταφέρουμε να το δούμε σαν ευκαιρία. Ας καταφέρουμε να ζήσουμε στο εδώ και στο τώρα μας. Ας καταφέρουμε να απολαύσουμε τις στιγμές που δεν γυρνάνε πίσω. Ας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω τους εαυτούς μας, κι όταν όλα περάσουν εύχομαι να θυμόμαστε ακόμα να μας αγαπάμε το ίδιο. Φυσικά θα μας κυνηγήσει και πάλι ο χρόνος. Πάντα αυτό κάνει. Εύχομαι όμως να έχουν, ως τότε, αλλάξει οι προτεραιότητες μας.

Μαρία Μπέφα
Founder Skylife, MA Counseling Psychology